Katarzyna Czekała, Zofia Bryniarska: Ocena wskaźnikowa wybranych węzłów przesiadkowych publicznego transportu zbiorowego w Krakowie
Streszczenie: Węzły przesiadkowe w miejskim transporcie zbiorowym są istotnym elementem zwiększającym dostępność funkcjonalną transportu zbiorowego. W licznych projektach europejskich podejmowane są próby określenia warunków, jakie powinny spełniać węzły przesiadkowe, aby ułatwić pasażerom zmianę środka publicznego transportu zbiorowego. Dobrze zaplanowane i wykonane rozwiązania infrastrukturalne przystanków komunikacyjnych węzła przesiadkowego mogą pozwolić pasażerom na skrócenie czasu trwania całej podróży (zmniejszenie oczekiwania na połączenia bezpośrednie), zmniejszenie wysiłku fizycznego i poczucia niepewności czy zagubienia podczas zmiany środka transportu.
W artykule wykorzystano metodę oceny węzłów przesiadkowych AMPTI do oceny trzech ważnych węzłów przesiadkowych w Krakowie: Rondo Mogilskie, Dworzec Główny i Borek Fałęcki. Zaletą tej metody jest z jednej strony kompleksowa analiza wielu aspektów dostępności węzła dla pasażerów: od odległości przejść pomiędzy przystankami komunikacyjnymi węzła, poprzez jakość wykonania i utrzymania infrastruktury przystanków i przejść, dostępność i kompleksowość informacji dla pasażerów oraz bezpieczeństwo osobiste i bezpieczeństwo w ruchu, a także wyposażenie dodatkowe przystanków, a z drugiej ilościowy wymiar tych wskaźników. Dzięki temu można je stosować do oceny węzłów istniejących i projektowanych. Ponadto przedstawiono wyniki badań marketingowych dotyczących ogólnej oceny jakości przesiadania się i poziomu informacji pasażerskiej w obrębie tych węzłów.
Aleksandra Ciastoń-Ciulkin: Analiza poziomu komfortu podróży w pociągach aglomeracyjnych na trasie Kraków Lotnisko/Airport – Wieliczka Rynek Kopalnia
Streszczenie: Artykuł przedstawia analizę poziomu komfortu podróży w pociągach obsługujących połączenie kolejowe Kraków Lotnisko/Airport – Wieliczka Rynek Kopalnia. Analizę tę przeprowadzono w oparciu o stopień wykorzystania miejsc w pojeździe oraz współczynniki uciążliwości jazdy określające ile razy zaobserwowana podróż pociągiem jest bardziej uciążliwa od nieskrępowanej podróży w warunkach małego zapełnienia (0,5 os./m2). Przeprowadzona analiza obejmuje wszystkie kursy realizowane na przedmiotowej trasie w dniu roboczym w obu kierunkach. Dla każdej wielkości współczynników przypisano odpowiednią ocenę komfortu podróży w każdym kursie oraz na każdym odcinku trasy.
Andrzej Massel: Ewolucja stanu infrastruktury kolejowej w województwie łódzkim
Streszczenie: Artykuł dotyczy zmian stanu infrastruktury kolejowej w województwie łódzkim w latach 1990-2015. Stan infrastruktury kolejowej jest zasadniczym czynnikiem wpływającym na jakość usług świadczonych przez przewoźników pasażerskich i towarowych. Z ruchowego oraz handlowego punktu widzenia największe znaczenie mają te kryteria oceny, które wiążą stan infrastruktury z warunkami jej eksploatacji. Spośród tych wskaźników za najważniejsze uznano grupy kryteriów związanych z prędkościami maksymalnymi, ograniczeniami prędkości oraz dopuszczalnym naciskiem osi. W artykule przedstawiono ewolucję tych wskaźników w analizowanym okresie. Poszczególne wskaźniki obrazują, że infrastruktura kolejowa na terenie województwa łódzkiego ulegała w okresie od 1990 roku systematycznej degradacji, której najbardziej odczuwalnymi przejawami były zmniejszanie prędkości maksymalnych i rosnąca liczba stałych ograniczeń prędkości na wielu ważnych odcinkach linii. Widoczny efekt poprawy przyniosło w ostatnich kilku latach zrealizowanie inwestycji modernizacyjnych i rewitalizacyjnych, zarówno liniowych, jak i punktowych (dotyczących w szczególności rozjazdów oraz przejazdów w poziomie szyn), a także zwiększenie zakresu robót remontowych i utrzymaniowych. Praktycznym efektem eksploatacyjnym stanu infrastruktury są czasy przejazdu osiągane na poszczególnych odcinkach sieci. Przedstawiona została ewolucja tych czasów dla głównych połączeń o charakterze regionalnym.
Pająk Marcin, Soczówka Andrzej: Synchronizacja linii tramwajowych na przykładzie Zagłębia Dąbrowskiego
Streszczenie: Problem synchronizacji linii tramwajowej omówiono na przykładzie Zagłębia Dąbrowskiego, wschodniej części sieci łączącej 13 miast konurbacji katowickiej. Na tej części sieci linie kursują z różnymi modułami częstotliwości, co uniemożliwia dobrą koordynację. Dodatkową barierę stanowią odcinki jednotorowe z mijankami. Artykuł zawiera uproszczoną metodykę postępowania przy ocenie możliwości i kosztów remarszrutyzacji sieci tramwajowych. Opisane w nim zostały podstawowe zasady synchronizacji linii. W oparciu o przedstawioną metodykę przygotowano projekt nowej synchronizacji linii – odpowiedź na pytanie: czy dla tej części sieci korzystniejszy jest wariant modułów 15- i 20-minutowych, czy też jest możliwość techniczna i finansowa wprowadzenia w godzinach szczytu modułów 10-minutowych? Uwzględniając bariery infrastrukturalne, dla obydwu wariantów przeanalizowano: poziom i jakość oferty na głównych ciągach komunikacyjnych, wielkość pracy eksploatacyjnej w ujęciu tygodniowym, zapotrzebowanie na tabor i czas pracy kierujących oraz szacunkowe koszty reformy w podziale na jednostki administracyjne. Przedstawiono również tabele koordynacji linii w modułach 10-, 15- i 20-minutowych. Badania wykazały, że wprowadzenie w Zagłębiu Dąbrowskim jednolitych, przyjaznych pasażerowi częstotliwości kursowania tramwajów nie jest możliwe bez dodatkowych inwestycji infrastrukturalnych.
